Καλώς ήλθατε.Είμαι ο Scary Rabbi και απ αυτό το blog παρακολουθείτε μια προσπάθεια συγγραφής μιας νουβέλας η ενός μυθιστορήματος.Δε ξέρω.Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας γι αυτό νιώστε ελεύθερα αν τελικά ασχοληθείτε με την ανάγνωση των αναρτήσεων να σχολιάσετε οτιδήποτε.(Θεέ μου τι ευγενικός).
ΥΓ:Η σωστή ανάγνωση γίνεται ξεκινώντας από το κεφάλαιο ένα (δεξιά στην αρχειοθήκη)

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

ΕΠΤΑ

-Αλήθεια σου λέω ρε συ.Στο τρένο τη γνώρισα.Ρε,ξέρεις να λέω μαλακίες;Η μία,η Μίνι,αυτή που γνώρισα στο τρένο,είναι κοκκινομάλλα μικροκαμωμένη και η άλλη,η Μαρία...μαλάκα τι γυναίκα!Τι ποια προτιμώ ρε ηλίθιε;Φυσικά καμία.Τις θέλω και τις δύο!Πφ...σου λέω δε με έχεις πετύχει ποτέ ξανά σε τέτοια φάση!Ερωτευμένος με δυο γυναίκες.Αυτές;Τι αυτές;Ε...δε ξέρω.Γουστάρουν μάλλον.Πρέπει να ναι μαζί χρόνια.Δεν έχουμε αναφερθεί στη σχέση τους πριν με γνωρίσουν.Τι λεσβίες ρε μαλάκα;Τι λέξη είναι αυτή;Εσύ δεν έλεγες ότι όλοι είμαστε gay;Τι;Τώρα ναι λείπουνε.Πήγαν να αγοράσουν μπογές.Η Μαρία ζωγραφίζει και θέλει να ασχοληθεί με τη περίπτωσή μου λέει απόψε.Χτες το βράδυ πήγαμε σινεμά.Βίκυ Κριστίνα Μπαρτσελόνα φάση.Σα τις ζωές μας.Τελείως ναι...χαχαχαχα.Μόλις που κρατιόμουνα να μη τις αρπάξω και τις δύο.
 Εεεε...δε ξέρω πότε θα γυρίσω.Δε ξέρω καν αν θα γυρίσω...χαχαχαχα.Άκου,αν ρωτήσει για μένα η Κάτια,πες της ότι δε μιλήσαμε καθόλου.Εσύ όλα καλά ρε;Φεύγεις;Α ναι Σικελία...Για πόσες μέρες;Θα θελα πολύ να ακολουθήσω αλλά ξέρεις...χαχαχαχαχα.Σ αγαπάω πολύ ρε.Καλά να περνάς.Μιλάμε!
 Έκλεισε το κινητό του τηλέφωνο και το πέταξε σχεδόν αδιάφορα στο τραπέζι.Σηκώθηκε από το καναπέ και κατευθύνθηκε στη κουζίνα.Έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ και δυνάμωσε λίγο τη μουσική στο ραδιόφωνο όταν αντιλήφθηκε ότι παίζει ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια.Ήταν η Μιλόνγκα του Καρντόσο,ένα κιθαριστικό κομμάτι που το χε συνδέσει μόνο με όμορφες στιγμές.
 Ρουφούσε το καφέ του χαζεύοντας τους πίνακες της Μαρίας που διακοσμούσαν τους τέσσερις τοίχους.Μια γυναίκα ντυμένη στα κόκκινα με πλατύ φόρεμα βγαλμένο από κλασική ελληνική ταινία,ένα πιτσιρίκι με ιδιότροπη μάλλον μελαγχολική έκφραση στα μάτια...Πιο πολύ απ όλους όμως είχε λατρέψει ένα πίνακα που η Μαρία είχε ονομάσει «ο προσωπικός μου Άτλας».Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα κολάζ από εικόνες απ όλα τα μέρη του κόσμου που είχε η ίδια επισκεφτεί.«Θέλει τέχνη μια τέτοια απεικόνιση» σκέφτηκε.Και μετά άρχισε να φαντάζεται πως θα έφτιαχνε αυτός το δικό του πίνακα.Το πίνακα που θα απεικόνιζε το συγκεκριμένο του ταξίδι.Από τη στιγμή που επιβιβάστηκε,μέχρι και σήμερα,που περιμένει με ανυπομονησία τις δυο γυναίκες να επιστρέψουν πάλι κοντά του.Το σκέφτηκε για λίγο και αποφάσισε.Δε θα έφτιαχνε εικόνες.Θα έβαζε μόνο χρώματα.Χρώματα σε χρονολογική σειρά.Τα συναισθήματά του ένα ένα.Μιζέρια,κατάθλιψη,εκνευρισμός,απορία,επιπολαιότητα,πάθος,λαγνεία,αγάπη...Πολλά χρώματα.Διαφορετικά μεταξύ τους μα σίγουρα συνδεόμενα.Το ένα πατάει πάνω στο άλλο.Θέλει μελέτη.Σα τα μαθηματικά.Θέλει μελέτη και αμέσως μετά εφαρμογή.Η ιδέα υπάρχει,μακάρι να βρισκε και τη ψυχή να κάνει τέχνη.

 Έστριψε ένα τσιγαριλίκι κι έβγαλε τη κιθάρα του από τη θήκη.Ήταν από τις στιγμές που ήθελε να παίξει με τις χορδές της.Και μάλιστα κάτι συγκεκριμένο.Αυτό που άκουγε και πριν λίγο στο ραδιόφωνο.Έκατσε στο καναπέ και αφού ήπιε και τη τελευταία τζούρα άρχισε να παίζει.Και σκέφτοταν πως ένας ακόμη λόγος που δε θα γίνει ποτέ καλλιτέχνης είναι αυτός.Ότι κάθε φορά που έχει έμπνευση αναβάλλει τη δημιουργία για χατίρι κάποιου έτοιμου έργου.Οπότε στη καλύτερη των περιπτώσεων θα γίνει καλός εκτελεστής,όχι καλλιτέχνης.