ΔΥΟ

 «Ωραίο φουλάρι» κι ο χρόνος μόλις άρχισε και πάλι να κυλάει,σαν βράχος που ξεκόλλησε από τη πιο πάνω κορυφή του απέναντι βουνού.«Το χρώμα είναι πολύ εντυπωσιακό και είμαι σίγουρη πως το ύφασμα του υπέροχο στην αφή».
 Ανοίγοντας τα μάτια του απ αυτό τον σύντομο τελικά ύπνο,εντόπισε αμέσως τη πηγή της φωνής.Ακριβώς απέναντί του κάθονταν μια μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα που τον κοίταζε με τα μεγάλα ολοστρόγγυλα μάτια της.
 «Γι αυτό μιλάς;» τη ρώτησε τραβώντας ελαφρά την άκρη από ένα μπλε σκούρο υφασμάτινο φουλάρι που τύλιγε το λαιμό του.
 «Ναι,σου πηγαίνει απίστευτα πολύ» είπε εκείνη χρησιμοποιώντας με τέχνη ένα γλυκό χαμόγελο που έκανε το πρόσωπό της να μοιάζει με τον ήλιο η κάτι τέτοιο.«Σε ξύπνησα;»
 «Ό...χι.Φχαριστώ πολύ»,απάντησε σχετικά ευγενικά και σκέφτηκε να ανάψει ένα τσιγάρο μα θυμήθηκε αμέσως ότι το κάπνισμα στα βαγόνια του τρένου έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια.
 «Για που ταξιδεύεις;»τον ρώτησε και με μια κίνηση που θύμιζε σκηνή από γαλλική ταινία,άναψε ένα τσιγάρο που έβγαλε από μια δερμάτινη ταμπακιέρα.
 «Μη!Τι κάνεις;Γαμώτο είσαι τρελή;Το κάπνισμα απαγορεύεται».
 «Σ ενοχλεί;»
 «Όχι.Και γω θέλω να καπνίσω μα...»
 «Μα;Τι;».
 «Απαγορεύεται!».
 «Και;»
 «Θα σου κάνουν παρατήρηση.Δε γνωρίζω μην έχουν και κανένα γαμημένο πρόστιμο».
 «Θα χω προλάβει να κάνω πέντε τζούρες»
 Επικράτησε παύση μερικών δευτερολέπτων.
 «Έχεις δίκιο...να σου πάρω ένα;»
 «Δικό σου» του απάντησε γνέφοντας παράλληλα καταφατικά και του πρόσφερε ένα DUNHILL fine cut από την ίδια δερμάτινη ταμπακιέρα.
 «Με λένε Μίνι».
 «Είμαι ο Ναπολέων».
 «Ναπολέων;Θεέ μου τι απίστευτα αστείο όνομα» είπε τονίζοντας τη λέξη «απίστευτα»,αφού χαχάνισε για εισαγωγή.
 «Μίνι είπαμε ε;».
 «Ναι!Από το Αλκμήνη».
 Γέλασαν και οι δύο ακόμη πιο δυνατά,σχεδόν σαν να συντόνιζε το γέλιο του ενός τα χαχανιτά του άλλου.
 «Χάρηκα Ναπολέοντα».
 «Και γω» της απάντησε κοφτά ενώ ταυτόχρονα αντάλλαξαν μια αμήχανη χειραψία.
 «Λοιπόν Ναπολέων,δε μου απάντησες ποτέ.Για που το βαλες;».