Καλώς ήλθατε.Είμαι ο Scary Rabbi και απ αυτό το blog παρακολουθείτε μια προσπάθεια συγγραφής μιας νουβέλας η ενός μυθιστορήματος.Δε ξέρω.Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας γι αυτό νιώστε ελεύθερα αν τελικά ασχοληθείτε με την ανάγνωση των αναρτήσεων να σχολιάσετε οτιδήποτε.(Θεέ μου τι ευγενικός).
ΥΓ:Η σωστή ανάγνωση γίνεται ξεκινώντας από το κεφάλαιο ένα (δεξιά στην αρχειοθήκη)

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

ΠΕΝΤΕ

 Το υπόλοιπο βράδυ πέρασε κάπως έτσι.Οι τρεις τους είχαν γίνει ουσιαστικά ένα σώμα που είχε απλωθεί στο πάτωμα,στο καναπέ,στο τραπέζι...Η σειρά των γεγονότων δεν ήταν τυχαία.Η μοίρα είχε κάνει τη δουλειά της.Η μοίρα που προκάλεσαν.Έγειραν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.Ο Ναπολέοντας δεν ήταν στη μέση.Στη μέση ήταν η Μίνι.Η μουσική έπαιζε ακόμη δυνατά.Κείτονταν ξαπλωμένοι,σχεδόν νεκροί,και κοίταγαν το γύψο που στόλιζε το λευκό ταβάνι.Δεν ήταν αστείο.
 Ξαφνικά ακούστηκε ένας παρατεταμένος γδούπος.Κάτι που η Μίνι έμπλεκε με τα beat της μουσικής.Η Μαρία αποφάσισε να μιλήσει.«Ρε πούστη.Πάλι η κωλόγρια από το διπλανό διαμέρισμα.Θα γκρεμίσει το τοίχο με τη σκούπα.Τόσο πολύ την ενοχλεί η μουσική»;
 Δε μίλησε κανείς για τριάντα δευτερόλεπτα.Μετά ο Ναπολέοντας είπε «τη φαντάζομαι σε μια στάση με τα χέρια σε προσοχή,να χτυπάει το τοίχο με το κεφάλι.Γκαπ γκαπ γκαπ...γκαπ γκαπ γκαπ.Φαντάζομαι το κρανίο της λιωμένο,σκόρπιο παντού στο τοίχο της από τα χτυπήματα.Ζόμπι η γριά!»
 Γέλασαν δυνατά.Οι γδούποι έγιναν πιο έντονοι.Το πικ-απ σταμάτησε να παίζει κάποια στιγμή.Μείναν ασάλευτοι εκεί στο πάτωμα.Η Μίνι με την ευχή να μη τελειώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα που την διευκόλυνε στην ανάσα.Η Μαρία με μια απροσδιόριστη ικανοποίηση στα μάτια.Σα να κέρδισε το κόσμο όλο αυτό το βράδυ.Ο Ναπολέοντας με τη σκέψη της γριάς-ζόμπι που χτυπούσε ακόμη το λιωμένο της κρανίο στο τοίχο.
 Υπεκφυγές.Δεν ήθελαν να επεξεργαστούν τα δεδομένα.Δεν ήθελαν να δώσουν καμιά απάντηση για το τι έπεται.Ίσως κάποιες από τις απαντήσεις να τις δώσει η επόμενη μέρα.Για την ώρα όλα είναι τέλεια.Οι τρεις τους,ένα γυμνό κουβάρι στο πάτωμα,σκεπασμένοι με δυο τρεις αεροπορικές κουβέρτες που είχε καβατζώσει η Μαρία από τα ταξίδια της στο εξωτερικό.
 Απόλυτη ησυχία.Νεκρική γαλήνη.Ο δείκτης του ρολογιού δίνει ρυθμό στις ανάσες.Τικ-τακ-τικ-τακ.Μετά πιο αργά:τικ...τακ...τικ...τακ...Η Μαρία σα κάτι να σκέφτηκε κι έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη της Μίνι...τικ...τακ...Ο Ναπολέοντας που είχε περάσει τον αριστερό του βραχίονα γύρω από τη Μίνι τυλίγοντας το λαιμό της,έπαιζε ασυναίσθητα με τα μαλλιά της Μαρίας.Ο ήχος του δείκτη έγινε πιο αργός,μακρόσυρτος.Τιιικ.......τααακ......τιιιικ......τααααααα...κ.

(Συνεχίζεται)...

Δεν υπάρχουν σχόλια: