Καλώς ήλθατε.Είμαι ο Scary Rabbi και απ αυτό το blog παρακολουθείτε μια προσπάθεια συγγραφής μιας νουβέλας η ενός μυθιστορήματος.Δε ξέρω.Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας γι αυτό νιώστε ελεύθερα αν τελικά ασχοληθείτε με την ανάγνωση των αναρτήσεων να σχολιάσετε οτιδήποτε.(Θεέ μου τι ευγενικός).
ΥΓ:Η σωστή ανάγνωση γίνεται ξεκινώντας από το κεφάλαιο ένα (δεξιά στην αρχειοθήκη)

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΤΡΙΑ

 Άρχισαν να βαδίζουν ο ένας δίπλα στον άλλο στα στενά της Θεσσαλονίκης.Το ανυπόφορο κρύο τους έφερε ακόμη πιο κοντά.Εκείνος ήταν τρομερά μπερδεμένος με όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ώρες.Δε ξέρει ακόμη γιατί δέχτηκε να περάσει τη βραδιά μαζί της.Για κείνον ήταν σημαντική απόφαση να αποδεχτεί αυτή τη πρόσκληση.Όσο κι αν η κοινή λογική υπαγορεύει ότι πάντα λέμε «ναι» σ αυτές τις περιπτώσεις για τον Ναπολέοντα δεν ήταν απλό πράγμα.Είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να μην ζει.Έδινε την εντύπωση ότι ζει αλλά απλά μελετούσε τη ζωή των άλλων,όσων την είχαν ζήσει.
 Φτάσαν στην είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας κάπου στο κέντρο της πόλης.Εκείνη χτύπησε το κουδούνι.Απ το θυροτηλέφωνο ακούστηκε ένα μακρόσυρτο γυναικείο «ναιιι».Άνοιξε η πόρτα. Ανέβηκαν περίπου πέντε σκαλιά φτάνοντας στο προθάλαμο.Στα δεξιά τους υπήρχε ένα παραμελημένο θυρωρείο.Εκείνη πάτησε το κουμπί του ανελκυστήρα.Τα περίπου 30 δευτερόλεπτα που έκανε για να κατέβει από τον δεύτερο όροφο του φάνηκαν αιώνες.Μπήκαν στο θάλαμο.Τέταρτος όροφος.Κοιτάχτηκαν αμήχανα.Η Μίνι έσπασε τη σιωπή λέγοντας «θα ενθουσιαστείς με τη Μαρία.Είναι τρομερά φιλόξενος άνθρωπος.Είμαστε φίλες χρόνια τώρα.Από το καιρό που πιστεύαμε ότι ο κόσμος μας ανήκει».
 Βγαίνοντας από το ασανσέρ βάδισαν για πέντε βήματα δεξιά ώσπου φτάσανε στο κατώφλι μιας καφέ σκούρας πόρτας.Η πόρτα άνοιξε.
 «Μίνι!Αγάπη μου».
 «Μαράκι».

 Οι δυο γυναίκες σφιχταγκαλιαστήκανε δίνοντας ταυτόχρονα ένα φιλί στο στόμα.Ο Ναπολέοντας προσπαθούσε να επεξεργαστεί όλα αυτά που συμβαίνουν.Η Μαρία ήταν μια γυναίκα γύρω στα τριάντα,μελαχρινή με σγουρά πυκνά μαλλιά.Το υφασμάτινο μονοκόμματο φορεματάκι που φόραγε τόνιζε με κάποιο τρόπο το υπέροχο στήθος της.
 «Να σου συστήσω τον Ναπολέοντα.Είναι το παιδί που γνώρισα στο τρένο.Σου είπα πριν στο τηλέφωνο γι αυτόν».
 Η Μίνι ήταν πολύ ευγενική μαζί του.Έδειχνε καλλιεργημένος άνθρωπος ο οποίος όμως λειτουργεί πιο πολύ με το συναίσθημα παρά με τη λογική.
 «Γεια σου Μαρία».
 «Χάρηκα...Ναπολέοντας είπαμε;».

 «Ναι»,απάντησε αμήχανα.
 «Ωραίο όνομα».

 «Αν ήταν επιλογή μου θα διάλεγα κάτι άλλο» της απάντησε και εκείνη τον τράβηξε και του δωσε ένα φιλί ακριβώς δίπλα απ τα χείλη.
 «Λοιπόν περάστε.Δείχνετε αρκετά κουρασμένοι και σίγουρα θα πεινάτε.Μίνι έφτιαξα μακαρόνια με γαρίδες που σ αρέσουν».
 «Μμμ...θα φάω και τη δικιά σου μερίδα. Ναπολέοντα;Η Μαρία είναι εξαιρετική μαγείρισσα!».
 «Το εύχομαι»,είπε με μια δόση χιούμορ.«Θα το μάθουμε σύντομα»,συνέχισε τρίβοντας τη κοιλιά του.
 Και οι τρεις τους γέλασαν.Όσο ο Ναπολέοντας έκανε ένα ντους η Μαρία σέρβιρε στο μικρό ζεστό καθιστικό της τρία πιάτα γεμάτα με σπέσιαλ σπαγγέτι επικαλυμμένα με σάλτσα και μικρές γαρίδες.
 Όσοι ώρα έτρωγαν,δεν αντάλλαξαν και πολλές κουβέντες.Ο Ναπολέοντας έριχνε κλεφτές ματιές μια στο μπούστο της Μαρίας και μία στις υπέροχες γάμπες της Μίνι.«Είναι έργο τέχνης»,είπε.
 «Το φαγητό;»ρώτησε η Μίνι...
 «Όχι.Οι γάμπες σου.Μοιάζουν σφυρηλατημένες από το πιο ικανό τεχνίτη του σύμπαντος».
 «Αλήθεια;Σ αρέσουν τόσο;»είπε με παιχνιδιάρικο τόνο στη φωνή της και άρχισε ασυναίσθητα ίσως να τρίβει τη δεξιά της πατούσα στη γάμπα του αριστερού της ποδιού.
(Συνεχίζεται...)

4 σχόλια:

airbag είπε...

τη μαρια επρεπε να την λενε αφροξυλανθη, για να ταιριαζει με τους αλλους :P

Scary Rabbi είπε...

Χαζό :p

Ανώνυμος είπε...

Σε καποια φαση διαβασα το μπουτσο της Μαριας...

Scary Rabbi είπε...

Mh me kais allo re Maj :)